W połowie października Rada Ministrów przyjęła założenia do projektu ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych. Jedno z nich dotyczy bezpośrednio PPP i tematu spędzającego sen z powiek niejednemu samorządowcowi. Chodzi o wpływ zobowiązań z tytułu umów partnerstwa publiczno-prywatnego na zadłużenie jednostek samorządu terytorialnego.

Osławionej decyzji Eurostat i wskazywanej przez nią alokacji ryzyka budowy, dostępności i popytu nie trzeba nikomu przybliżać, bo dyskusja nad nią trwa już długi czas. Kluczowym problemem utrudniającym ocenę wpływu PPP na dług jest nie tylko treść, ale też charakter prawny wspomnianej decyzji. Charakter jedynie instrukcyjny. By uniknąć zarzutów naruszenia zasad poprawnej legislacji i w celu rozwiania wszelkich wątpliwości interpretacyjnych, Rada Ministrów planuje transponować treść decyzji Eurostat do ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym.

Czy to dobrze? Tak, ale nie do końca. Po pierwsze, planowana zmiana dotyczy kwestii stricte finansowych. Moim zdaniem zatem znaleźć powinna ona swoje odzwierciedlenie w ustawie o finansach publicznych regulującej tę tematykę. Po drugie, wierne przeniesienie przepisów decyzji do ustawy wciąż nie rozwiąże problemów z precyzyjnym definiowaniem pojęć w niej użytych („zasadnicza część ryzyka”). Po trzecie wreszcie, nowelizacja zobowiązywać ma Ministra Gospodarki (w porozumieniu z Ministrem Finansów i Prezesem GUS) do wydania rozporządzenia szczegółowo określającego zasady klasyfikacji i szacowania ryzyk związanych z projektem. Nie trzeba się długo zastanawiać, by dojść do wniosku, że obudowanie czegoś tak mało określonego jak ryzyko sztywnymi ramami prawnymi może być trudne i nieco sztuczne. Poza tym pamiętajmy – rozporządzenie o ryzykach obowiązywało już jako akt wykonawczy do „starej” ustawy o PPP z 2005 r. Jak wiadomo, na jej podstawie nie zawarto ani jednej umowy partnerskiej. Główną tego przyczyną była m. in.  sygnalizowana przez sektor publiczny konieczność sporządzania skomplikowanych analiz prawnych, finansowych i ryzyka….